Nasi nauczyciele z Nowej Zelandii i Hawajów mówili „każde ciało jest święte”, a gabinet masażu nazywali „świątynią”. Wielki szacunek dla ciała jest wpisany w filozofię masaży polinezyjskich. Każde ciało jest piękne.

W miarę praktykowania tej pięknej sztuki dotyku, coraz bardziej odczuwam, że Oni mieli rację.

Przystępując do masażu, pozostawiam za sobą wszystkie moje sprawy, radości i smutki. Masaż, to ZOBOWIĄZANIE, że cała moja obecność, skupienie, uwaga i umiejętności są oddane masowanej osobie. Towarzyszy mi tylko jedna myśl „zatańczę najpiękniej, jak potrafię”.

Znika wszelka ocena. Nieważne kto leży na stole, jak kto wygląda, czy to kobieta, czy mężczyzna. Nawiązuje się niezwykła relacja, takiej czystej miłości w duchu Aloha, troska o to, żeby osoba na stole czuła się uszanowana, otoczona opieką, aby dostała taki masaż, jakiego najbardziej potrzebuje.

Moim zadaniem jako masażysty-tancerza jest zamienić się w czucie, odnajdywać napięcia nagromadzone w mięśniach klienta i poprzez odpowiedni dotyk rozluźniać je. Moje skupienie jest w miejscu, gdzie przedramię dotyka ciała.

Wiele się nauczyłem od mojej żony Danuty. Często wykonujemy wspólnie masaże na cztery ręce, niektórzy nazywają je „na dwa serca”. Szacunek dla każdego człowieka jest dla niej najważniejszą rzeczą w relacjach z ludźmi. Wspólna praca w harmonii i zrozumieniu, przynosi naszym klientom niezwykłe odczucia.

Danusia była moją pierwszą nauczycielką masaży polinezyjskich i to od niej nauczyłem się tego niezwykłego, a może właśnie zwykłego sposobu traktowania każdego człowieka.

Jerzy